Architektura przestrzeni kulturowych to pojęcie złożone i nowe. Parafrazując definicję „architektury krajobrazu” wprowadzoną do dyskursu naukowego przez Janusza Bogdanowskiego, można uznać, że w wyrażeniu „architektura przestrzeni kulturowych” słowo „architektura” ustala metodę oraz formę podejmowanego działania, natomiast „przestrzenie kulturowe” zakreślają obszar, w którym do ingerencji projektowej dochodzi. Wskazanie na „architekturę” jako na sposób postępowania odnosi się wprost do sztuki i umiejętności kształtowania przestrzeni, bez względu na to czy operujemy w skali miasta czy architektonicznego detalu. Natomiast „przestrzeń kulturowa” wyznacza na miejsce aktywności obszary przekształcone – w różny sposób i w różnym stopniu – poprzez działalność człowieka. Polem badawczym i podstawowym obszarem zainteresowań architektury przestrzeni kulturowych jest krajobraz – fenomen pojmowany szeroko i wieloznacznie, lecz gdyby wskazać jedno jego ujęcie mogłoby to być określenie krajobrazu jako fizjonomii powierzchni Ziemi, będącej połączeniem działalności przyrody oraz ludzi. Przestrzeń kulturowa może więc przybierać formy krajobrazu regionalnego, miejskiego, industrialnego czy wiejskiego. Wszystkie one są zapisem długiego trwania przestrzeni w czasie, a architekci pracujący w tak złożonych kontekstach muszą umieć rozpoznać i wydobyć lokalne walory miejsca, wpleść weń znak teraźniejszości oraz dobrze przygotować je na to, co nadchodzi.

Autorzy monografii

dra Monika Zawadzka
dr hab. Jan Sikora
mgr Marek Barański

Redakcja ilustracji

dra Monika Zawadzka

Recenzenci naukowi

dr hab. Alicja Duzel-Bilińska
dr hab. Piotr Szwiec

Projekt graficzny i skład

Paweł Świderski

Wydawca

Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku; Wydział Architektury i Wzornictwa

Gdańsk 2016