W protokole Rady Wydziału Rzeźby czytamy:

W wyniku licznych konsultacji i gromadzeniu opinii dotyczących kolejnego nadania tytułu Doctora Honoris Causa, związanego z wybitnym twórcą, jakim jest bez wątpienia Władysław Hasior – Rada Wydziału Rzeźby uznaje za zasadne rozpoczęcie procedury związanej z tym tytułem. W dyskusji Rada Wydziału Rzeźby opiniami wszystkich pracowników potwierdziła sumę zasług, osiągnięć i wielkości twórczej Władysława Hasiora w rozwój sztuki polskiej, europejskiej i światowej.

Protokoły Rady Wydziału Rzeźby 203/3, Archiwum ASP

Władysław Hasior urodzony w 1928 r. w Nowym Sączu. Polski rzeźbiarz i malarz związany z Zakopanem. W l. 1952–1958 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem prof. Mariana Wnuka, jednego z założycieli Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku.

Twórczość Hasiora to połączenie nowoczesnych prądów rzeźbiarskich z klasyką i ludowością. Często w jego pracach odnajdujemy przedmioty gotowe, zestawione w nieoczekiwany sposób, co czyni go prekursorem polskiego assemblażu. W jego rzeźbach i konstrukcjach widać fascynację żywiołami: ogniem, wodą, wiatrem, ale również polską tradycją. Przykładem mogą być sztandary, które swoją formą nawiązują do wojennych proporców czy kościelnych chorągwi.

W 1984 r. otwarto w Zakopanem autorską galerię Władysława Hasiora, będącą filią Muzeum Tatrzańskiego. Na Pomorzu jedyną realizacją Hasiora jest pomnik „Płonące ptaki” w Koszalinie.

Rzeźbiarz zmarł po ciężkiej chorobie 14 lipca 1999 r. Władysław Hasior swoją twórczością inspirował wielu artystów i wyznaczył nowe ścieżki na polu polskiej rzeźby.

Tekst powstał na podstawie wybranych publikacji dotyczących Władysława Hasiora dostępnych w zbiorach Biblioteki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku:

Micińska A., Władysław Hasior, Warszawa 1983, sygn. 9226 I

Banach A., Hasior, Kraków 1964, sygn. 3834 I

Władysław Hasior, wstęp A. Rottenberg, Olszanica 2004, sygn.13943 I

Oprac. merytoryczne Paulina Szymańska

Koordynacja projektu Anna Polańska