Kartka z kalendarza

Pojekt graficzny Mikołaj Sałek / Realizacja Marzena Świniarska

Kartka z kalendarza

15 października 1945 r. – inauguracja Państwowego Instytutu Sztuk Plastycznych w Gdańsku z siedzibą w Sopocie

Od lewej stoją: Juliusz Studnicki, Krystyna Łada-Studnicka, Marian Wnuk, Eugenia Różańska, Artur Nacht-Samborski, Jacek Żuławski, Hanna Żuławska, Aleksander Kobzdej, 1949 r. (Archiwum fotografii ASP).

Tej wiosny [1965 r.-A.P.] minęło właśnie dwadzieścia lat od pierwszych tygodni po zakończeniu wojny, kiedy to w Łańcuchowie, gdzie mieścił się pierwszy dom pracy twórczej Związku Plastyków – Jacek Żuławski powziął myśl założenia wyższej uczelni plastycznej na gdańskim Wybrzeżu. Jednocześnie Janusz Strzałecki i Feliks Smosarski, delegaci Zarządu Głównego Związku Artystów Plastyków, przyjechali na Wybrzeże, by na miejscu zorientować się w możliwościach założenia szkoły. Wynikiem tych poczynań był wyjazd pionierskiej grupy artystów. Janusz Strzałecki, Juliusz Studnicki, Krystyna Łada-Studnicka, Marian Wnuk, Józefa Wnukowa, Jacek Żuławski i Hanna Żuławska przez niespełna trzy miesiące zorganizowali nową uczelnię, inaugurując 15 października 1945 pierwszy rok akademicki.

Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Gdańsku 1945-1965, red. Józefa Wnukowa, Gdańsk 1965, s. 163.

(źródło: Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Gdańsku 1945-1965, red. Józefa Wnukowa, Gdańsk 1965, s. 5)

Tak więc w październiku w willi przy ul. Obrońców Westerplatte w Sopocie otworzyliśmy „Państwowy Instytut Sztuk Plastycznych” w Gdańsku z siedzibą w Sopocie. Historyczny szyld ręcznie napisany pięknym liternictwem przez Jacka Żuławskiego zawisł na płocie.

Józefa Wnukowa, U źródeł szkoły talentów i charakterów, „Gdański Rocznik Kulturalny” 1987, t. 10 s. 175.

(Archiwum fotografii ASP)

Profesorowie, to znaczy my, byliśmy młodzi, a studenci z pierwszego naboru spóźnieni przez wojnę. Znaleźli się wśród pierwszych roczników ludzie niezwykle utalentowani, którzy potem zostali profesorami, dziekanami, rektorami tej uczelni – wybitni artyści. Między nami a nimi przedział był czysto umowny.

Długie życie upartej dziewczynki, z prof. Józefą Wnukową rozmawia Henryka Dobosz, cz. 3, „Pomerania” 1995, nr 4, s. 18.