W Biennale tym, wziął udział m.in. późniejszy profesor związany z PWSSP w Gdańsku Jan Cybis. Na wystawie zaprezentował łącznie 50 obrazów olejnych i akwarel. Za udział w wydarzeniu otrzymał stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki na wyjazd do Włoch. Przebywał w Wenecji i Rzymie.

Po Biennale w 1948 roku wróciłem z Włoch zdecydowany zrewidować swój malarski warsztat, dosyć zaprzepaszczony przez wojnę. Ruch abstrakcyjny niesłychanie silnie reprezentowany na Biennale, czołowa krytyka tylko nim zainteresowana, niekończące się rozmowy z Jaremą, który zawarł pakt z abstrakcjonizmem i krwią podpisał (jak z diabłem, który go zresztą wykiwa) – to wszystko zrobiło na mnie swoje wrażenie. Nie wróciłem jako wyznawca abstrakcjonizmu, ponieważ nie mógłbym się wyzbyć przedmiotu, ale chciałem się wyzbyć środków działania przestarzałych – i, być może, wychodzi mi to stopniowo istotnie na korzyść.

Jan Cybis, Notatki malarskie. Dzienniki 1954-1966, Warszawa, 1980, s. 20.

W tej cyklicznej, włoskiej imprezie zostali zaprezentowani także inni artyści, którzy wykładali w gdańskiej uczelni, kolejno podczas XXVI Biennale w Wenecji, w 1952 r: Aleksander Kobzdej, Krystyna Łada-Studnicka, Teresa Pągowska, Kazimierz Śramkiewicz, Juliusz Studnicki, Stanisław Teisseyre, Józefa Wnukowa, Jacek Żuławski. W XXVII Biennale, w 1954 r. – Aleksander Kobzdej; w XXIX Biennale, w 1958 r. – Artur Nacht-Samborski; w XXX Biennale, w 1960 r.: Piotr Potworowski i Alfred Wiśniewski, a w XLIII Biennale, w 1988 r. –  Władysław Jackiewicz oraz Stanisław Teisseyre – w roli komisarza i artysty.

Podczas XXX Biennale, którego kuratorem był Stanisław Teisseyre, profesorowie: Tadeusz Piotr Potworowski otrzymał Nagrodę Cartiera Vita Mayer & C, a Alfred Wiśniewski Nagrodę im. Francesco Nullo.

Biennale Sztuki Współczesnej w Wenecji odbywa się od 1895 r., głównie na terenie Parku Giardini, gdzie znajdują się od lat 30-tych XX w. pawilony narodowe różnych państw. Z biegiem lat impreza rozbudowała swój zasięg na inne części Wenecji. Polska uczestniczy w Biennale od 1932 r., posiada własny pawilon. 

Weneckie Biennale zarówno obecna, jak i poprzednia, jak zresztą inne podobnego typu imprezy – jest przeglądem nie tylko cząstkowym i przypadkowym, lecz zdeformowanym w stosunku do rzeczywistości. Jest on bezcenną dokumentacją dla badań historyka sadów o sztuce, socjologa, ekonomisty, nawet polityka – największy natomiast opór stawia zainteresowaniom i wrażliwości tych, co by chcieli dotrzeć do wnętrza, do sedna przemian dokumentujących się w sztuce współczesnej, jak również tych, co szukają nade wszystko innych spotkań, na wskroś osobistych przeżyć i wzruszeń w zetknięciu z dziełem sztuki.

Juliusz Starzyński, Na marginesie 32 Biennale, „itd.’1964, nr 7 [w:] Joanna Sosnowska, Polacy na Biennale Sztuki w Wenecji 1895-1999, Warszawa 1999, s. 7.

Rozdział poświęcony profesorowi Janowi Cybisowi z Katalogu XXIV Biennale w Wenecji – pobierz

Informacje prasowe oraz plakat z XXIV Biennale w Wenecji pochodzą z kolekcji prywatnej Jacka Cybisa. 

Oprac. Anna Zelmańska-Lipnicka

Koordynacja projektu: Anna Polańska